Recensie Will Tura nodigt uit ★★

Het ultieme concert, dat brachten 20 Vlaamse artiesten in het Sportpaleis ter ere van Will Tura, de Keizer van het Vlaamse lied. Volgens Ben Crabbé ging het een legendarische avond worden en werd het dat ook. Het moet zijn dat de man aan beginnende Alzheimer lijdt, want wat we van pse belgium voorgeschoteld kregen was niet meer of niet minder dan een kwakkelconcert, met een paar hoogtepunten, bijzonder veel Vlaamse middelmatigheid en ronduit slechte uitvoeringen in een concert dat zich constant in een spagaat bevond tussen de meerwaardezoeker bedienen (die gewoon afwezig bleek in de grootste concertzaal van het land) en de fan die de hits en niets anders dan de hits wou.

Regel 1 als je iets organiseert, is: ken je publiek. Kennelijk liep het daar al mis bij het samenstellen van de setlist en de arrangementen. De 20 artiesten en op het einde Will zelf die ‘Ik ben zo eenzaam zonder jou’ bracht stonden namelijk voor een grotendeels (hoog)bejaard publiek te spelen. Het type dat zijn of haar zaklampfunctie van de smartphone niet weet te vinden dus.

Dan mag het koor Fine Fleur nog zo hard haar best doen om die door de aanwezigen boven te laten halen tijdens ‘Als de muren konden praten’ wanneer Peter Vanlaet het nummer bracht, de respons erop was ronduit zielig te noemen. De klankafregeling van Peters stem was tijdens die song véél te luid waardoor zijn zang de bijzonder gevoelige cellobegeleiding en het heel intieme snaarwerk van Vlaanderens beste gitarist Tom Vanstiphout gewoon teniet deed. Conclusie:  Will Tura nodigt uit dat was géén Night of the Proms. Daar heeft de productie zich dus danig aan mispakt. Gelukkig kon Vanlaet tijdens een 60’s medley op het einde met ‘Draai dan 797204’ wel aantonen dat het oudere werk van Will hem beter ligt.

Waar die organisator met zijn gedachten was gebleven om de avond te beginnen met een filmpje van maar liefst 22 minuten, mag overigens Joost weten. Had er iemand gekozen om naar een docu te komen kijken in het Sportpaleis? We dachten van niet. En als er dan toch oud materiaal getoond moest worden, kon dat ook perfect voor de show startte in een reeks videoclips bijvoorbeeld, zoals Studio 100 dat tijdens zijn shows doet, of tijdens de pauze.

Wie trouwens een prijslijk ticket gekocht had voor Les Misérables op 28 of 29 december in de Stadsschouwburg in Antwerpen was daarbij ook nog eens lekker gejost. Jonas Van Geel liet zich daar door Sjoerd Oomen namelijk vervangen als meneer Thénardier zodat ie met Jelle Cleymans Will Tura nodigt uit kon openen.

Hun versie van ‘Vergeet Barbara’ werd overstemd door bassen en de twee toonden dat acteurs daarom nog geen goeie popperformers zijn. Ook Helmut Lotti’s ‘De Noorderwind’ zou verzuipen in bassen en de rest van het orkest daarbij zwaar overstemmen. Zijn groteske interpretatie kon ons totaal niet bekoren. Dat komt ook omdat ie koos om de song vanuit een zeker geagiteerd gevoel, ja zelfs boosheid te brengen, terwijl de tekst nochtans glashelder is. De man die het zingt, is in se diepbedroefd. We misten dus die tristesse in zijn stem en mimiek.

Opvallend was het overigens dat hij de kaas van zijn brood had laten eten door Clouseau. We hadden namelijk verwacht dat Lotti ‘Het kan niet zijn’ tijdens het concert zou brengen, vermits ie met ‘What kind of friend’ een Engelstalige versie daarvan heeft uitgebracht. Voor de pauze nam Clouseau de song voor hun rekening en legde de trompet enkele fijne accenten.

Kris Wauters bleek in de finale overigens de fan boy uit te hangen van Will Tura toen ie een kartonnen bordje van een fan bovenhield met daarop ‘We Will Tura Thank You’. Aan het kapsel van zijn broer Koen was ondertussen goed te zien waar die samenwerking met Mathieu Terryn zoals aangekondigd op het Echofestival naartoe zou kunnen gaan. Met zijn haarsnit leek ie al behoorlijk op Mathieu. ‘Gaat hij straks helemaal voor de transformatie en in hem opgaan?’, vroegen we ons af. In 1990 bracht Will Tura ‘Zij dweept met Clouseau’ uit. Dat is - mocht u het zich nog afvragen - niet van toepassing bij ons.

Dat brengt ons naadloos bij die andere band die ook op dat festival speelde: Noordkaap. Stelde Stijn Meuris daar vast dat al die jonge meisjes toch niet meteen tot zijn doelpubliek behoorden, dan sloot het Golden Years meets Rimpelrock-publiek van Will Tura nodigt uit duidelijk beter bij hem aan. Met ‘Arme Joe’ kwam hij niet verrassend rockend uit de hoek, maar net daardoor scoorde hij ook bij Tura’s fans. Meuris bleek zoals steeds nog steeds vooral bijzonder vol van zichzelf, maar stond ook een pak nuchterder op het podium dan met Bazart.

De tweede song van de avond zorgde meteen voor hét dieptepunt van Will Tura nodigt uit. ‘Schande! Zo vals!’ klonk het dan ook uit de mond van enkele toeschouwers tijdens de pauze. Dat was nog zacht uitgedrukt voor Paul Michiels’ hopeloze wanprestatie van ‘Hopeloos’. Letterlijk en figuurlijk was dit nummer te hoog gegrepen voor hem zodat ie heel gecrispeerd meermaals zijn noten niet haalde. Michiels was trouwens niet de enige die valse noten afleverde, ook Cappaert bleek in de samenzang van het aan Wills vrouw opgedragen ‘Heimwee naar huis’ ons vooral heimwee naar huis te bezorgen.

Het soffe elan van het concert zou nooit helemaal weg gaan. Ben Crabbé kreeg de weinig benijdenswaardige taak om de totaal incoherente en bijzonder wisselvallige show aan elkaar te praten. Niet zelden flirtte hij daarbij met mansplaining of compleet irrelevante bindteksten van het genre ‘Beginnen met het tweede deel zou belachelijk zijn’ waardoor de vaart, voor zover die er al was, te vaak uit de show gehaald werd en de spanningsboog gewoon totaal zoek bleek.

Een hele resem artiesten dat voor de gelegenheid in het Nederlands zong, bleek gewoon over een stemtimbre te beschikken dat beter tot zijn recht komt in het Engels of het Frans. Hier vonden we hun Vlaams een barrière vormen zodat hun versies ons ook totaal niet wisten te beklijven. Het lijstje is lang: Natalia (‘Morgen gaat ze weg’, waarbij ze in het begin niet steady klonk), Ozark Henry (het zagerige ‘Zeg me’), Joost Zweegers (ook hier een zagerig ‘Alleen op de wereld’ begeleid op de zwarte vleugel), Jasper Steverlinck (voor de verandering een zagerige versie, dit keer van ‘Een hart van goud’), Sandra Kim (‘Omdat ik van je hou’) en Geike (‘Linda’). Andere nummers bleken dan weer bijzonder gedateerd zoals ‘In mijn caravan’ door Metejoor. Tijdens zo’n song voelde je gewoon de crisis waarin reggae(festivals) in Vlaanderen zich bevinden aan den lijve toen er bijna niemand meedeed. Een fijne trompetsolo vormde het enige lichtpuntje dan ook van deze versie.  

Dat het Golden Years meets Rimpelrock-publiek van Will Tura nodigt uit geen schlagerpubliek was, merkte Niels Destadsbader dan weer toen ie vanop de linkertribune het tweede deel inzette met ‘Rock ’n Roll in mijn hart’. Trekken en sleuren was het voor hem om het publiek mee te laten zwaaien tijdens die song. Zelfs Bart Peeters zou met een aanstekelijke folky versie van ‘Mooi ’t leven is mooi’, begeleid door Steve Willaerts accordeon en onder andere de banjo het publiek maar gedeeltelijk op zijn hand krijgen en de ambiance in de kuip als een kaars zien uitdoven.

Wie daar wél met verve in sloeg, was Christoff. Iedereen haakte in tijdens ‘Er is een plaats in mijn armen’ en wiegde van links naar rechts mee. Begeleid door strijkers, kopers en onder andere de sax, bleek dit arrangement een van de beste van de avond. Maar vooral: Christoffs weergaloze zang, later nog eens bevestigd toen ie in de 60’s medley voortreffelijk ‘El bandido’ zong, toonde aan dat die vijf sterren die collega Sascha Siereveld aan zijn Christoff zingt Tura-concert recent gaf niet meer dan terecht was. Zeker, Luc Steeno’s ‘Een huisje in Montmartre’ was goed, maar Christoffs prestatie was daarna gewoon een pak beter.

Het meest lieflijke en ingetogen nummer van de avond? Daar tekende Free Souffriau ongetwijfeld voor met ‘Twee oudjes’. Heel klein en intiem bracht ze de song begeleid door Steve aan de vleugel en enkele strijkers. Ook Fine Fleurs meerstemmige a capella versie van ‘Hemelsblauw’ behoorde tot de verrassendste arrangementen die we te horen kregen tijdens Will Tura nodigt uit. Maar dé twee toppers in die categorie waren wat ons betreft Ruben Block en Daan. Die eerste bracht begeleid door akoestische gitaar, piano, lekkere bas en violen een knap opgebouwde versie van ‘Ik mis je zo’. Blocks stemtimbre past voor alle duidelijk wél als gegoten in het Vlaams.

En dan was er nog een artiest hors catégorie: Daan. ‘Wat vliegt de tijd’, we zouden gewild hebben dat we dat konden zeggen van het al met al zwakke Will Tura nodigt uit; maar toen Daan deze song met de nodige theatraliteit én humor bracht in het Sportpaleis wisten we het zeker. Geef die man een concert met full orchestra (net zoals Günther Neefs en Christoff trouwens). Wat een kwaliteit leverde ie af en hoe wist ie alweer een bestaande song naar zijn hand te zetten alsof het altijd al een nummer van Daan was! De humor in deze interpretatie lag ‘m in het letterlijke. De artiest deed naar het einde toe van zijn optreden zijn polshorloge uit en gooide het weg. Zo zagen wij de tijd letterlijk vliegen. Ge-wel-dig!

Vooraan het optreden deliverde Günther Neefs met ‘Boven de wolken’. Begeleid worden door kopers, strijkers, een full orchestra, het zit Neefs als gegoten en zijn stemtimbre. Wie durft de Vlaamse Michael Bublé eindelijk te geven waar ie recht op heeft: een groot concert met orkest? Of het nu om Tura gaat of Rob De Nijs die hij uitzwaait, steeds doet hij dat met klasse, met verve, staat ie er en levert hij kwaliteit af. Het is simpelweg een van onze beste Vlaamse artiesten en dat beaamde het publiek ook toen hij ‘Mijn winterroosje’ zong in de 60s medley. Massaal zwaaiden de fans mee en zongen ze ‘lalala’ mee.

Conclusie: wanneer collega Inge van een kwaliteitskrant niet de ballen aan haar lijf heeft om een ronduit erg wisselvallig concert te quoteren met sterren, en er dan maar een ‘reportage’ van maakt, is er gelukkig nog deze website die wel de moed heeft om de dingen bij naam te noemen. Gelukkig ook voor ons dat we nog géén quizvraag van Blokken zijn geweest (aandacht die we overigens niet nodig hebben). Want zowat iedereen weet ondertussen toch al dat wij géén pretparkwebsite zijn.

Punt is dat pse belgium voor drie van de vijf optredens (Regi The Return, Natalia en Will Tura nodigt uit) dit najaar wat ons betreft (zwaar) gebuisd is. De shows die daarop de uitzondering vormden waren Metejoor (voldoening) en Night of the Proms 2023 (grootste onderscheiding). Met wat geluk maken Jan en Jan goede voornemens voor 2024 om beter te doen dan dat…

< Bert Hertogs >